VOORPAGINA   -   HOE HET BEGON   -   WIE WIJ ZIJN   -   AGENDA & CONTACT  
  POËZIEROUTE   -   PROJECTEN  -   VARIA  -   ARCHIEF




Dichters bij elkaar - Stellen zich voor



 

De Ridder Dichters

['O MUZE, KOM NU VOORT']

-------  
Ineke van den Berge
------- 
Janny Brandsma
------- 
Hans van Dijk
------- 
Martin de Geus
------- 
Ria Herkelman
------- 
Herman Houweling
------- 
Jim Kloos
------- 
Toni van Langeveld
------- 
Theo van der Linden
-------  
Toos van der Linden-Los
-------  
Jacqueline Louwerens
-------  
Emmy Mulder
-------  
Faas van Rietschoten
-------  
Kees Stolk
-------  


|   Hans van Dijk
foto hans van dijk

Ik ben al van af mijn vroegste jeugd een verwoed lezer geweest. En… nog!
Gedichten heb ik pas later leren waarderen. Die appreciatie ging ongeveer gelijk op met het leren kennen van de serieuze muziek.

Vooral de romantische Duitse dichters zo wonderlijk mooi getoonzet door Schubert (Winterreise), Mahler (das Knaben Wunderhorn) en vele anderen. Daar is het natuurlijk niet bij gebleven. Wie weet schrijf ik daar nog eens een essay over: van Proza naar Poëzie en weer terug. Hans van Dijk.
 

Jarig

De ringen van een boom vertellen van voorbije jaren.
Dik, dun, onregelmatig en verkleurd.
Allen zijn zij van node, opdat de uitgebotte stam
Zijn levenstaak vervult in ’t ruisend woud.



Zo toont de wijsheid van een man zijn levensloop.
Soms klein, soms groots, maar immer groeiend.
Totdat ook hij in ’t mensenbos,
Zingt van verlossing door het licht.

Hans van Dijk    

---

 
Verloren Zoon

Treinen van Rotterdam naar Kopenhagen
Daarna snel op Stockholm aan
Helsinki per boot getroffen
Nog even en we gaan
Op Ruslands bodem staan

Treinen naar St. Petersburg
Daar ligt het doel der pelgrimage
Wit als in de roemruchte nachten
Rijst voor ons op de Hermitage

Ik struin door lange gangen
Al dichter komt het doel nabij
van mijn uiterste verlangen

Daar is de Verloren Zoon
Schrik, dat ben ik

---

 
Vaar Wel

Verdwijn maar naar een land met andre wetten
Hoop en onvervuld verlangen
Zijn nu niet meer gevangen
Je bent over het lijden heen
Niets kan jou meer deren
Je hoeft je nooit meer te verzetten

Voor ons geeft het geen pas om te vertrekken
Wij zijn nu nog gebonden aan de grond
Met hart en ziel en mond

Wij weten wel dat ziekt’ en dood
Aan de grens staan van het leven
Maar in gelukkigst uur, in ’t brandend rood
Zijn ook wij reeds overleden

 
---
© Hans van Dijk
---

---
Eerste plaatsing
op website
'De Ridder Dichters'
20 juni 2009

 

^